Zondag 10 juli
Vandaag breekt de dag aan waar ik stiekem toch wel heel erg naar uit heb gekeken. Vandaag is het de dag van de Brooks 10K, een loop waar aardig wat van mijn vrienden aan mee zullen doen, een loop waar ik waarschijnlijk medailles mag uitdelen, een loop waarvoor de Running Junkies een grote Cheerzone zal creëren in het Vondelpark. Mijn shift begint om 10:30 dus ik wil uiterlijk 10:00 op het Museumplein aanwezig zijn. Maar voor die tijd wil ik bij de Junkies langs.
Nadat ik gedoucht heb werk ik m’n ontbijt naar binnen en prop ik de laatste dingetjes in mijn tas. Eenmaal in de trein heb ik contact met zowel Gaby als Sergio, die zijn beide al aan het werk. Totally in m’n hum stap ik uit op Amsterdam Zuid, pak de tram richting Museumplein, stap daar uit en ren naar het Vondelpark. Daar verras ik de reeds aanwezige Junkies met mijn bliksembezoekje.
Maar ik verras ook mezelf want mijn losse wapperende haar heb ik tijdens het rennen in de knoop gelegd. Een pluk haar zit helemaal muurvast aan de ritssluiting van mijn rugtas. Anthony en een mij onbekende meid schieten me te hulp maar we komen dan toch tot de conclusie dat de schaar erin moet. Gelukkig is die aanwezig en *knip* doei pluk! Ik ga weer verder nadat ik mijn haar eerst even in een knotje bindt. Verderop is Sophie bezig met het ophangen van borden dus ook die zeg ik even gedag en na een dikke knuffel vertrek ik weer. Ik loop via een andere route terug naar het Museumplein en ik negeer het stemmetje in mijn hoofd: Eva waarom neem je niet dezelfde route terug? Die was zo makkelijk en waarschijnlijk zelfs de snelste.
Wanneer ik het Vondelpark verlaat moet ik heel even denken maar omdat ik twee keer de Amsterdam Marathon heb gelopen komt het snel bovendrijven, ik zit nog steeds goed. Ik ren snel door en kom bij het Rijksmuseum uit. Top!
Nou ja top……de weg is natuurlijk afgezet met hekken wegens de halve marathon die momenteel door de atleten wordt gelopen. Ik kijk in de verte en zie de grote vlaggen met “Oversteek” staan. Ik ren erheen en stuit op een groep mensen die duidelijk hetzelfde doel hebben als ik heb. Het oogt alleen niet als een oversteek. De kopgroep van de lopers is al voorbij en in de verste verte is er geen loper te zien, mooi moment om over te steken zou je zeggen. Maar niets van dit alles…
Ik wil m’n medevrijwilligers niet afvallen maar in de komende hooguit 10 minuten gebeurd er zoveel en in feite niks dat ik echt zwaar over de zeik ben. Niemand wordt doorgelaten want ‘dit is geen oversteek’…ondanks dat daar de vlaggen/borden staan en waar de oversteek dan wel is daar wordt niet op geantwoord. Na een hoop geharrewar en flinke irritatie van alle partijen wens ik het overige publiek succes en bedank de meneer die zo z’n best heeft gedaan om in ieder geval mij aan de overkant te krijgen en ren weg. Ook op het volgende punt zijn de vrijwilligers niet klantvriendelijk en/of collegiaal, ik ren dus weer een stuk verder om daar buiten het oog van publiek en vrijwilligers al mopperend en vloekend toch mijn oversteek te maken. Ik ren door naar
het Museumplein, weer hekken! Maar ik had niet anders verwacht want ik kom natuurlijk vanaf ‘de verkeerde kant’ maar het tij is gekeerd want wie staat daar het hek te bewaken? Onze Gaby! We kletsen wat en ze wijst me waar het Volunteers Home is.Ik snel me erheen en ben om 10:00 daar. Om me vervolgens niet aan te mogen melden want ik ben een half uur te vroeg………………………………………………
Nou je begrijpt dat ik hem dan al helemaal heb gehad. Ik plof neer op een bankje en trek de babydoekjes uit mijn tas om me op te frissen, al dat geren, drukke gedoe en irritaties zorgt wel voor de nodige zweetdruppels. Gelukkig hebben er dan een aantal vrijwilligers pauze en laat dat nou net een grote groep Atos mensen te zijn, hoe gezellig! Ze komen bij me zitten en Marcel biedt nog aan dat hij anders alvast mijn lunchpakketje regelt.
Om kwart over 10 wordt mijn groep opgehaald (is dit niet een kwartier te vroeg? 😉 ) want we worden eerst ingezet bij de finish van de Halve Marathon. We moeten de tijdregistratiechips van de schoenen van de atleten verwijderen.
Wait what?! Oke dit vind ik cool!
Er loopt al een Poolse vrouw rond en ik help haar met haar chip, ik praat wat met haar en verwacht eigenlijk dat de meeste al binnen zijn (totaal geen tijdsbesef meer) en vraag haar hoe het is gegaan, ze mompelt wat met een heel beteuterd gezicht. Later lees ik dat zij een van de mensen is die is uitgestapt. Sorry meid, wist ik echt niet!
Dan duikt Jelle opeens op en we maken nog even een selfie en gaan verder met het gesprek waar we vanmorgen al aan begonnen waren. Tot hij ook weer naar zijn eigen plekkie moet (tribune).
Voor ons zien we eigenlijk alleen een muur van mensen waar af en toe een atleet doorheen komt. Wel hebben we zicht op het grote scherm waar we dus de finish van de eerste drie dames kunnen zien: het Goud is voor Sara Moreira – Portugal, Zilver is voor Veronica Inglese – Italië en Brons voor Jessica Augusto – Portugal.
Nadat zij binnen zijn begint het werk voor ons. Ik sta met een aantal andere vrijwilligers te stuiteren van enthousiasme. Ik vind dit zo vet haha maar mijn hemel hoeveel knopen kan je in je veters leggen?! Ik snap dat je veters onder geen beding los mogen komen maar 25 knopen?!
Nou heb ik vorige week ook mijn nagels kortgewiekt dus dat helpt ook niet bepaald. Sommige helpen je op weg, andere zijn gewoon heel geduldig en weer andere trekken hun schoen uit zodat je die gewoon staand kan ontdoen van de chip.
De finish van de mannen ontgaat me volledig (Goud: Tadesse Abraham – Zwitserland, Zilver: Kigen Kaan Özbilen – Turkije, Brons: Daniele Meucci – Italië) dus wanneer de jongen waarmee ik gehurkt op de grond zit me verteld dat hij tweede is geworden geloof ik hem op zijn woord. We kletsen er lekker op los terwijl hij zelf zijn veters losmaakt. Je bent tweede geworden en dan maak je je eigen veters los? Wat doe je? Dat moet ik doen! Hij moet er hard om lachen. Dan vraag ik hem of hij een beetje heeft genoten van Amsterdam, 21,1km sightseeing. Even kijkt hij me verbaasd aan en begrijpt dan dat ik hem weer in de zeik loop te nemen. Hij heeft er weinig van gezien zegt hij, jammer genoeg. Dus ik gooi er nog een schepje bovenop ja jeetje jongen je kan toch een beetje om je heen kijken?! We kletsen nog wat en nadat hij me een dikke bezwete knuffel geeft vertrekt hij richting kleedkamers. Nou weet ik totaal niet meer wie hij was maar in ieder geval niet een van de eerste drie mannen. Ik heb even gezocht tussen de uitslagen en ik vermoed dat het de nummer 4 is, de Poolse Marcin Chabowski. Ik help nog vele atleten, zowel met hun schoenen als met het openmaken van hun flesje water. Met sommige valt geen woord te wisselen en anderen kletsen de oren van je hoofd. Sommige moet je echt haast over je heen draperen omdat ze bijna niet meer op hun benen kunnen staan en weer anderen daar vraag je je van af of ze wel hebben meegedaan zo fris en fruitig zijn ze.
En dan is daar de blonde jongen met de Zwitserse vlag om zijn schouders. Ik vraag hem of ik hem kan helpen en hij steekt zijn schoen naar voren. Als hij ziet dat ik probeer in te schatten waar ik het best kan beginnen met al die knopen moet hij lachen en zegt laat mij maar. Dus ook met hem zit ik gehurkt op de grond. En ook met hem klets en lach ik wat af. Hij schat in 25e te zijn geworden (hij is 26e geworden lees ik later) en heeft genoten van alles. Ondanks de warmte want wat is het warm vandaag! Hij heeft dus wel het een en ander meegekregen van de stad. Ook hij knuffelt me om vervolgens niet richting kleedkamers te verdwijnen. Nee hij wordt steeds geroepen door Zwitserse fans en blijft handen schudden, praatjes maken en poseren voor foto’s. Na een tijdje loop ik naar hem toe en zeg zo kom je nooit weg he?! Met andere woorden, ga je nou eerst even opfrissen en omkleden, straks krijg je nog een opsodemieter met dit weer. Hij bedankt me nogmaals en gaat zich dan echt omkleden.
Braaf joch die Adrian Lehmann.
Als alle atleten binnen zijn maken wij ons klaar voor de Brooks 10K. De Franse Thierry, waarmee ik ook bij Atos heb gestaan, en ik veroveren de tafel helemaal aan de rechterkant. Dat is wel zo handig want dit is simpel door te geven aan de vrienden die straks bij mij hun medaille willen ophalen.
Wanneer Thierry naar het Volunteers Home gaat om onze luchpakketjes op te halen zie ik inene door de kieren van de afzetting de welbekende Meeùs shirts voorbij komen. Snel spoed (dus dat is heel snel) ik me naar het deel van de hekken waar geen doeken voor hangen en hang als een blij aapje in het hek. Ik app Lianne snel met de vraag waar ze zijn en meldt waar ik ben. Helaas zijn Lianne, Monique, Udjen en Edwin dan al voorbij. Maar wel zie ik Nicky even en later komen Joanna, Marleen, Meike en Babette aangelopen. Ik roep Joanna en die kijkt verschrikt en verward in de rondte…..’ik hoor mijn naam maar weet niet waar vandaan’. We maken even snel een foto met z’n allen en dan moeten ze door naar het startvak. Ook spreek ik Wietse nog even. Ik zie dat er wat vrijwilligers dingen voor zichzelf gaan doen en besef me dat wij voorlopig niks te doen zullen hebben dus ik ren naar de startvakken. Ik speur het veld af naar Junkie shirtjes want Mari loopt ook vandaag. Maar kan hem niet vinden. Ik stuit dan op Anoek en klets wat met haar. Ik meld dat ik Niels even ga zoeken aangezien ik al bij zijn startvak sta, draai me om en bots bijna tegen hem op. Hij had mij dus al
gevonden. Ik vertel hem waar hij z’n medaille moet ophalen straks, dus die kant waar je duim links zit en je linkeroog dus niet zit. Wanneer ik terug loop zie ik Glen, Dorothee en vrienden nog in het startvak dus ook zij weten nu waar hun medaille te verkrijgen is. Als ik terugkom komt ook net Thierry aangelopen met lunchpakketjes en koffie, ah wat lief!
En dan komen de eerste lopers binnen, ohhhhh wat heb ik hier zin in!!!!!! Ik scan alle gezichten en shirts om bekenden te spotten. Mocht ik iemand vergeten te vermelden: it’s not personal maar ik heb gewoon zoveel mensen gezien en gesproken, mijn fruitvliegenhersentjes hebben er wat moeite mee, gelukkig hebben we de foto’s nog…
De Bossche Junkies Marino, Mari (voor de mensen die zijn blog ook lezen, ja ik was dus die lieve medaille dame, duh), Esther en Gertjan (wij hadden elkaar nog nooit ontmoet maar aangezien hij in een DB Junkies shirt loopt spreek ik hem aan en stel mij netjes voor als mede-Junkie zijnde) passeren mijn straatje, net als oa Wilbert.
Ook voorzie ik van de BTG peeps bijvoorbeeld Nikola (BURT) en Anders & Anne (NBRO) van een medaille. De Meeùs lopers worden bij mij weggehouden omdat zij geen medaille krijgen….boeeeeee…..maar ik weet Marleen, Edwin en Babette toch een medaille toe te schuiven. De medailles voor Udjen, Lianne en Joanna heb ik ookal apart gelegt (sorry organisatie maar het zijn mijn vrienden he?!) maar dan krijg ik van Udjen en Lianne te horen dat het dan toch geregeld is want Meeùs heeft hier gewoon netjes voor betaald. Glen, Dorothee en clan komen ook hun welverdiende medaille bij me
ophalen en ook Vicky krijgt zijn medaille en ik krijg een dikke kus op m’n wang als dank. Petra staat geheel toevallig in mijn rijtje dus ook zij krijgt een knuffel, medaille en later ook de foto als bewijs. En dan is Hedwig er ook! Hedwig daar hoorde ik van anderen veel over en zij heeft mijn naam ookal meerdere keren voorbij horen komen en nu ontmoeten we elkaar dan, leuk!
Ook Andrea wandelt mijn straatje in, gezellig! Ook bij David, Gerben P., Niels (moet ik hem potverdorie alsnog roepen!) en Joke hang ik een medaille om. Isabella, Niki en Tamara spotten me ook nog even en komen gedag zeggen, net als Inge van Social Mile.
En dan nog al die mensen die ik niet ken! Zo leuk hoe iedereen reageert. Sommige knuffelen me helemaal plat, sommige zoenen me op de wangen, een enkeling maakt een foto van ons samen en er is zelfs een man die roept dat hij van me houdt!
Maar ook wordt ik aangesproken door mensen die mij herkennen van Social Media. Van Instagram en/of van hier, mijn blog. Zoals bijvoorbeeld Maarten. Nadat ik hem zijn medaille omhang verteld hij me dat hij me kent van Instagram en dat hij mijn verhalen volgt. Ik ben ietwat perplex eigenlijk dus stamel volgens mij alleen een bedankje zijn kant op. Later op de dag spreek ik hem nog even via Instagram. Super leuk dat mensen naar je toe komen om te vertellen dat ze je én herkennen én je verhalen zo waarderen. En weet je? Ik waardeeer jullie! Vooral het feit dat jullie naar me toe komen om dit te zeggen, ookal reageer ik misschien ietwat terughoudend maar dat is meer door
de schok haha. Maar dank jullie wel!!!!!!!
Dan houdt de stroom lopers inene op en wachten we nog op de allerlaatste lopers. Ik kijk richting finish en zie een grote zwarte ronde ballon en daaronder loopt Seth! Huh Seth? Hoe kom jij nou achter de finish? Want ik weet dat Seth niet heeft meegelopen. Aangezien wij toch vrijwel niks meer te doen hebben ren ik erop af (alsof ik anders zou blijven staan). We begroeten elkaar met jawel de ondertussen welbekende knuffel. Ik kijk om en zie een groep mensen aankomen. Ik zie Amrit, ik zie Alex, ik zie Jori. Ook Amrit en Jori worden geknuffeld. Alex tilt me op en we knijpen elkaar haast fijn. Ik denk dat iedereen voelt wat ik voel…..zoveel liefde! Ik zie Hesdy van Patta (Amsterdam), ik zie mensen van SSideline City Runclub (Zweden), mensen van de Berlin Braves (Duitsland) en van East Laurier Running Club (Canada) en ik zie twee vrouwen, Michelle en Nicole.
Deze twee dames zijn de laatste lopers en de rest hebben hen begeleidt, gemotiveerd en aangemoedigt vanaf de Cheerzone in het Vondelpark tot hier, de eindstreep.
Dit is zo mooi en man oh man oh man oh man wat ben ik trots op onze jongens, op mijn crew en op de andere crews. Ik hou ervan en ik hou van jullie, jullie zijn fantastisch ❤
Thierry doet het trouwens belachelijk leuk als medailleuitdeler. Ik bescheur me haast nonstop. Wanneer alles erop zit mogen wij zelf ook een medaille houden en die moet Thierry dan van mij ook bij mij omhangen.
Samen met Gaby lopen we naar de tram maar na lang wachten geven we de hoop maar op. Ze rijden amper en als er wat komt is die al compleet afgeladen. We besluiten te gaan lopen. We kletsen wat af dus de wandeling is eigenlijk zo voorbij. In het Stadion raak ik Thierry helaas kwijt dus we hebben nooit onze mailadressen kunnen uitwisselen. Gaby en ik spotten Laura namelijk en besluiten haar haast te bespringen.
Ik zie dus ook totaal niet dat Udjen, Lianne, Joanna en Monique hier ook zitten dus ik reageer hetzelfde als Joanna wanneer ik inene mijn naam hoor…..
Zij hebben tickets via Meeùs gekregen dus zij zitten straks in vak Q (?). Gaby en ik lopen eerst nog even door naar het Volunteers Home in Sporthallen Zuid want daar wacht een medaille op ons. Alle vrijwilligers ontvangen een replica van de medailles die de atleten krijgen/hebben gekregen. Die van ons is vervaardigt van gerecycled ABS plastic. Ook Sergio wacht daar op ons. Wanneer we onze medaille in de pocket hebben, of om ons nek eigenlijk gaat Gaby naar huis en Sergio en ik lopen naar Vak F.
Daar zien we hoe de Nederlandse dames (Jamile Samuel, Dafne Schippers, Tessa van Schagen en Naomi Sedney) een nationaal record lopen tijdens de 4 x 100m relay, oh en ze pakken goud. GOUD!!!
Hierna is het de beurt van Sifan Hassan en zij weet de Zilveren plak te veroveren op de 1500m.
De Nederlandse mannen (Solomon Bockarie, Churandy Martina, Patrick van Luyk en Giovanni Codrington) doen het tijdens de 4 x 100m relay iets minder goed en pakken de vierde plek.
Op de 5000m zien we Dennis Licht de 12e plek pakken en op de 800m pakt Thijmen Kupers uiteindelijk de 6e plek, waar de Poolse Marcin Chabowski trouwens Zilver pakt! Na die halve marathon van vanmorgen!
En dan is het afgelopen, het EK is ten einde. Oke nog een aantal medaille ceremonies maar daar zal ik niet bij zijn vandaag.
Sergio en ik lopen naar Vak D want daar zit Niels. Het wordt een kort weerzien dit keer want Lianne, Udjen, Joanna en Monique blijken aan de andere kant te staan en moeten eigenlijk zo echt weg. En er moet nog geplast worden en er staat een hele grote massa mensen tussen ons in.We banen ons een weg naar de toiletten en al foto’s makend banen we ons weer een weg terug. En dan kom ik inene Junkie Marcel tegen. Joe das leuk want die heb ik alweer een tijdje niet gezien. Na een paar minuten met hem te hebben staan kletsen moet ik echt richting de meiden want die moeten nu echt richting meetingpoint van Meeùs om daar hun tassen op te halen. Dus ik neem afscheid van Niels en van Sergio en huppel achter de meiden aan. Had graag willen blijven maar ik wil ook heel graag tijd doorbrengen met mijn vriendinnen.
Monique zetten we af bij het metrostation en druk kletsend lopen we door. Zo druk dat ik Gerben gewoon voorbijloop en ook totaal niet hoor dat hij me roept.
Als ik het dan doorkrijg loop ik snel terug en de zoveelste knuffel is een feit alleen ook hij plukt me volledig van de straat. Tijd om bij te kletsen is er niet want we hebben echt haast. Ik kap het gesprek semi-bot af (sorry sorry sorry!!!) en sprint achter de meiden aan. Wanneer we aankomen op de afgesproken plek is er geen Meeùs meetingpoint. Ik zie de paniek toeslaan bij Udjen. Gelukkig komt er nog een vrouw aangelopen en die weet te vertellen dat het Meeùs busje echt ergens anders staat en dat zij zelf ook een busje heeft en wij er allemaal in passen en dat zij ons wel even brengt. Nouuuu was dus helemaal niet zo slecht dat ik de boel continue ophield door met iedereen te willen kletsen!
We zetten Joanna af bij de P&R in Muiden en kletsen even lekker bij tijdens de autorit naar Almere. Udjen zet me af bij busstation ‘t Oor en ondanks dat het nu al bijna 9 uur is stuiter ik nog van de energie. Mamma en Ben wonen 1 halte verderop dus ik besluit langs te gaan. Ik zet m’n Nike app aan op m’n telefoon en begin te rennen. Maar ja dat hou ik eigenlijk maar een paar honderd meter vol omdat ik vol gas ga en dat vind m’n lichaam echt niet zo leuk na zo’n week. Dus ik wandel de rest maar gewoon braaf.
Mamma en Ben krijgen een stortvloed aan verhalen over zich heen in ruil voor een kopje thee en om kwart voor 11 ga ik dan toch echt richting huis. De bus komt pas over 20 minuten dus ik besluit te gaan lopen. Op Station Almere Centrum kan ik meteen de bus instappen en om kwart voor 12 ben ik dan eindelijk weer thuis. Morgen begint m’n normale werkweek weer dus nu maar proberen te gaan slapen…
Wat heb ik een geweldige week gehad! Ik heb belachelijk ongegeneerd genoten, ik ben doodmoe geweest, ik heb mezelf de pan uitgestresst, ik heb m’n benen onder m’n lijf vandaan gelopen en gerend, ik heb gelachen, ik heb gejuicht, ik heb geschreeuwd (van blijdschap welteverstaan), ik heb me verbaasd en amazed, ik heb m’n ogen uitgekeken, ik heb zoveel mooie mensen ontmoet, ik heb een week like never before gehad.
Wat een ervaring om aan zoiets deel te mogen nemen. Dit zullen zelfs míjn fruitvliegenhersentjes nooit meer vergeten (het is immers ook na te lezen nu).
Wat een leuke vrijwilligers en wat een waanzinnige atleten.
Het was werkelijk waar een prachtig evenement en een mooi avontuur.
Lieve allemaal bedankt voor deze herinneringen, ik zal ze koesteren! Xx
Het wel en wee & het heen en weer 