Marathon nr. 9: Eindhoven

Met nog een week te gaan tot ik aan de start sta van mijn tiende marathon wordt het toch echt eens tijd om over mijn laatste marathon te schrijven.

Zaterdagmiddag 7 oktober (2017 dus) kom ik aan in Eindhoven. Ik wandel naar het Beursgebouw om de expo te bezoeken. Startnummer ophalen is niet nodig want die heb ik voor de verandering thuis gestuurd gekregen. In 2013 liepen Udjen en Wilbert hier de marathon en ik kreeg die dag mijn eerste en tot nu toe gelukkig enige DNF (did not finish) achter mijn naam staan. Ik moest wegens een blessure (opgelopen tijdens de marathon van Berlijn de maand ervoor) uitstappen na 16km, ik liep de halve marathon, of dat was het plan. De expo toen was wel de moeite waard, ik heb daar een leuke shorts van Brooks op de kop getikt voor een leuk prijsje. Een van mijn favoriete shorts, waar ik overigens ook twee marathons in gelopen (Amsterdam 2014 & Rotterdam 2015).
Dus vol enthousiasme loop ik het Beursgebouw binnen om eens rond te struinen maar tot mijn grote verbazing blijkt er helemaal geen expo te zijn. Je kan er echt puur alleen je startnummer ophalen. Enigszins teleurgesteld wandel ik naar mijn hotel.

Ik plof languit neer op bed en zet de tv aan. Lekker domme tv programma’s kijken. Ik heb thuis geen tv (ja wel de tv zelf maar geen abonnement, alleen Netflix) dus wanneer ik in een hotel slaap kan ik me vermaken met al die onzinnige programma’s die er te zien zijn (en besef ik iedere keer weer dat ik er niks aan mis, maar een avondje zo 1 keer in het (half) jaar is wel leuk). Ik heb m’n eigen maaltijdsalade (jaha krachtvoer voor een marathon hahaha) mee dus ik hoef eigenlijk de deur niet meer uit. Toch besluit ik later op de avond nog even naar de Starbucks te hobbelen voor een stuk worteltaart en een cappuccino.  En daarna lekker in bad! Want ook die heb ik niet thuis.

De volgende ochtend alweer vroeg op want het belangrijkste is dat ik moet eten. Gewoon een broodje hoor want meer krijg ik er meestal niet in. Dus ik moet daar echt de tijd voor nemen want ik vind het maar lastig. En wassen, aankleden, naar de wc gaan…ook een must 😉 en gewoon wat proberen te ontspannen. Ik voel op zo’n ochtend de stress en zenuwen wel door m’n lijf gieren natuurlijk. Ondertussen is er uiteraard weer wat contact met Mari maar ook met Kim. Kim is er samen met Chantor en nog een aantal van Social Mile. Dus met hun spreek ik af in het Beursgebouw. Er wordt gekletst, gelachen, spullen worden ingeleverd en we gaan nog een tig aantal keer naar de wc.

We gaan richting startvakken en ik ben nerveus. Ik verwacht dat ik na de marathon van Litouwen (2016 – 04:34:45) en Antwerpen (2017 – 04:29:52) een tijd ga lopen van 04:45:en een beetje. Ik heb er gewoon weinig vertrouwen in. Doel is uiteraard gewoon uitlopen, daar ben ik al heel blij mee maar je hoopt natuurlijk dat het een beetje zal meevallen.

En dan gaan we van start.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog maar weinig weet van deze marathon, ook omdat ik te lang heb gewacht met aantekeningen maken. Maar voor de gezelligheid hoef ik hem niet nog eens te doen. Ik vond het een hele saaie marathon met een alles behalve inspirerende omgeving.
Bij elke verzorgingspost wandel ik rustig om goed te drinken.
Wanneer ik zo ongeveer op 9km zit zie ik dat aan de andere kant van de weg de lopers voor mij langskomen, we lopen dus een lus van een paar kilometer. Die lopers zitten dan op een kleine 13km. Ik denk net bij mezelf goh zou leuk zijn als Tim daar net loopt en verdomd! Daar komt Tim net de brug over. Net als altijd neemt mijn enthousiasme de overhand en ik schreeuw keihard zijn naam, zo hard dat het zelfs bij mij nog een kilometer doorgalmt in m’n oren. Tim kijkt verschrikt op uit zijn bubbel, ziet me, zwaait en gaat door.

Er zijn twee redenen waarom ik juist deze onaantrekkelijke marathon wilde lopen. Punt 1 is dus wegens mijn eigen DNF op de halve jaren geleden. Punt 2 is omdat Edwin hier vorig jaar aan de start heeft gestaan voor de marathon en ik hem kwam verrassen als Banana Eve en hij door diverse omstandigheden moest uitstappen. Vlak voordat hij mij zou tegenkomen maar dus niks wist van mijn verrassing en naar huis is gegaan. Wat een dag was dat, voor ons beide.
Mijn reden is dus WRAAK. Ik wil hem lopen voor ons beiden.

Wanneer ik het punt passeer waar ik vorig jaar op hem heb staan wachten heb ik het even moeilijk. Ik moet de tranen wegslikken. Maar even een kleine versnelling erin gooien om hier snel voorbij te gaan.

De volgende kilometers blijven bijzonder saai. Het enige dat mij vooral op de been houdt is het feit dat ik om de zoveel tijd reclame borden passeer met posters van Golden Earring. Ze geven dat jaar een concert in Eindhoven. Ik vind dat ze er voor mij staan. Ze zijn mijn supporters geworden.
Ook het feit dat er een aantal Junkies uit Den Bosch op de 40km staan te wachten en dat Maaike de medailles uitdeelt bij de finish zorgen ervoor dat ik blijf rennen.
Want gelukkig zijn er toch medailles. Dit was eerst niet het geval, de container werd vast gehouden in de haven van Rotterdam, ze zouden worden nagestuurd.

Wanneer ik op 20km zit ben je weer even in de buurt van het centrum en inene hoor ik mijn naam. Het is Lau van de Junkies uit Den Bosch. Dat is even een leuke verrassing zeg. Vlak daarna staat Kim, we zwaaien, ik pers er een glimlach uit en gaannnn. Tot nu toe gaat het wel allemaal prima, maar echt lol heb ik er niet in. Maakt me overigens niet veel uit, kan gebeuren. Wel irriteer ik me aan de mensen om me heen. Er zijn veel groepjes waarvan er meerdere mensen pacers zijn. Niet de officiële pacers maar gewoon van dat vriendengroepje. Pacers lopen over het algemeen minder hard dan dat ze kunnen, zodat ze het makkelijk vol kunnen houden. Dus ze hebben adem en energie over om te praten, dat doen ze dus ook voluit. Het is dan ook makkelijk om te zien wie er dus geen pacer is, de persoon die het minst zegt. Ik wordt er eerlijk gezegd een beetje gestoord van, van dat gekakel om me heen. Ben dan ook blij als ik ze uiteindelijk kwijt raak.

De kilometers op de borden langs de kant tellen af en die op mijn horloge tellen op. Beetje bij beetje komt het einde in zicht. Ik heb de energie om een beetje op mijn houding te letten waardoor ik lekkerder loop. Maar plotseling voel ik een scheurende pijn in mijn linkerbeen. Aan de zijkant, tussen scheen en kuit zegmaar, geen idee hoe dat grensgebied heet. Ik blijf lopen maar bij elke pijnscheut hoop ik dat er geen fotograaf in de buurt is want ik moet echt de pijn verbijten. Het is gelukkig niet constant maar fijn is het niet. Ik heb nog 14km te gaan. Bij een verzorgingspost kijk ik voorzichtig naar m’n been. Godzijdank is er niks te zien maar het voelt echt alsof er vanalles is gescheurd, denk ik, nooit gehad en hoop het nooit te zullen meemaken. En we gaan weer door.
In het laatste stuk naar de Junkies heb ik het moeilijk, ik vind het wel een beetje mooi geweest. Ik wil dat het erop zit. Voor mij lopen weer twee zelfbenoemde pacers met een man in het midden. Ze proberen hem te motiveren om door te blijven gaan. De man gaat wel maar vind het ook allemaal niet meer zo leuk. Wanneer ik voorbij kom wordt ik bij het gesprek betrokken. ‘Kijk haar dan even gaan!’ ‘Wat loop jij er lekker gemakkelijk bij.’ Ik moet lachen en bedank ze en geef aan dat ik blij ben dat het er in ieder geval zo uit ziet. Ik wens ze succes met de laatste loodjes en versnel iets. Ik wil m’n vrienden zien, ik heb support nodig. Wanneer ik ze eindelijk in het vizier heb ben ik even bang dat ik zo emotioneel ga worden dat ik mezelf niet meer kan herpakken. Gelukkig val ik alleen Joop in z’n armen en na een dikke knuffel en wat woorden (geen idee hoe en wat) ga ik dan toch weer door. Weer tranen. Dan op naar het laatste stuk.

Inene is er overal versiering en overal mensen. Ook is de weg flink afgezet met dranghekken. Door dit alles krijg je een boost, leuk hoor al die aanmoedigen maar zo niet handig want je moet nog 2km! Door die hekken voel ik me net een stier die in Spanje door de straten wordt gejaagd. Ik ga steeds harder maar weet dat ik er nog lang niet ben, ga ik dat wel redden zo?! Dan is er inene een steile hobbel, pfff ik trek wat gekke bekken naar het publiek dat mij de hobbel overschreeuwd. En dan echt het allerlaatste stuk, gek genoeg is er plotseling haast geen publiek meer. Moet je het weer op eigen houtje doen. Ik denk alleen maar ik moet naar Maaike, die heeft m’n medaille.

Ik stap op de finish mat met een eindtijd van 04:18:38. Not even close to die 4:45 dus.
Super blij en met hele vermoeide hersentjes ga ik op zoek naar Maaike. Ik zie haar nergens dus ik ga even aan de zijkant staan om alles even goed in me op te nemen. Zal ik haar een berichtje sturen? Nee dat ziet ze toch niet als ze medailles staat uit te delen. Ik besluit om dan maar van iemand anders een medaille aan te nemen en loop richting uitgang. Daar zie ik inene een vriendin van Maaike, ik vraag haar naar Maaike en die blijkt er niet te zijn. Op het laatste moment besloten om niet te komen aangezien ze toch wel heel erg last heeft van haar hersenschudding die ze eerder had opgelopen. Jammer (voor zowel haar als mij) maar opgelucht dat ik haar niet heb gemist. Hoe dan ook heeft ze er wel voor gezorgd dat ik bleef doorlopen.

Er komt een jongen naar me toe met de vraag of hij een enquete mag afnemen. Uh ja hoor. Op de vraag wat mijn leeftijd is kan ik hem geen antwoord geven. Ik kijk hem glazig aan en zeg ik weet het niet. Hij moet lachen en zegt we komen er straks wel op terug. Ik ben ontzettend wazig door het lopen van m’n marathon en ik twijfel. Ben ik nou al 38 of moet ik juist eind van de maand 38 worden?
Plotseling schieten m’n armen de lucht en ik roep heel blij dat ik het weet. Vol trots zeg ik dat ik 37 ben. Ik zie Hans van de Junkies DB lopen en hij komt me gedag zeggen. Ook hij heeft de marathon gelopen. Wanneer hij ziet dat er een enquete in te vullen is gaat hij er snel vandoor, zo geen zin in haha. Al snel spot ik Chantor. Ik ga bij hem zitten en we kletsen wat. Ik krijg stukjes ananas (toch?) te eten. Vrij snel staat er een EHBO-er bij me staan, of ik me wil gaan omkleden want ik koel te snel af is hij van mening. Ik geef aan dat ik wel wat kan hebben maar zo m’n tas ga ophalen. Hij knikt maar gaat even verderop staan en houdt me in de gaten. Ik ga maar braaf m’n spullen halen. Chantor en ik lopen terug naar de finish en daar spot ik Petra, zij heeft de halve marathon gelopen. Ik blijf bij Petra en Chantor en ik spreken af dat we straks weer contact opnemen om af te spreken. Dit komt er niet meer van. Met Peet ga ik nog even mee wat drinken op een wel hele drukke locatie. Ik zit in een soort van roes van vermoeidheid en blijdschap. Ik ben dan eerlijk gezegd ook blij wanneer we eindelijk in de trein terug naar huis zitten.
En zo besef je langzamerhand dat je toch weer een marathon hebt uitgelopen en dat je het zo veel beter hebt gedaan dan verwacht.

Ik heb m’n wraak op Eindhoven, ik hoef voorlopig niet meer terug. Ja volgende maand voor het concert van Marilyn Manson maar ja dat is net even iets anders he.