Eind juli komt de vraag, via de facebookgroep waar ik lid van ben, om met een aantal vrouwen uit Almere een rondje te gaan hardlopen. Een kilometertje of 10 is het plan. Nou ken ik eigenlijk alleen Maaike en heb ik Christelle weleens gezien tijdens de Almere City Run en online gesproken en de rest ook weleens via die groep gesproken via Facebook maar dat is het dan ook wel. Ook ligt het tempo lager dan wat ik momenteel loop maar ik besluit om mee te gaan. Ik moet weer wat gaan doen, vooral om het vertrouwen terug te winnen. Bijna iedereen twijfelt op dit moment wel ergens over, het tempo, de afstand, samen lopen met mensen die je totaal niet kent. En dus ook ik, kan ik de afstand wel alweer aan? Daarom vind ik het fijn dat het tempo niet zo hoog ligt en dat ik met mensen ben die me hopelijk kunnen motiveren en afleiden. We gaan lopen in het natuurgebied bij mij achter dus ik ga er te voet heen. Ik wandel eerst een stukje en besluit dan te gaan rennen. Te snel voor m’n huidige kunnen maar ja. Ik moet dus ook al vrij snel even stoppen om bij te komen. Zodra ik de brug overga passeer ik iemand van wie ik vermoed dat ze ook gaat meelopen. We zeggen elkaar gedag en ik loop door. Wanneer ik me bij de meiden voeg die er al zijn komt ze inderdaad ook aangelopen. Het blijkt Naomi te zijn en ze gaat vandaag proberen haar eerste 10km te lopen. Nadat iedereen er is gaan we op pad. En ondanks dat het een vrij rustig tempo is (voor mij iig) heb ik het toch niet al te gemakkelijk. Ik vind het pittiger dan gehoopt. Maar gezellig is het wel!
We lopen inderdaad een ronde van 10km (oke een paar moeten nog een beetje zigzaggen over de parkeerplaats om ook op hun horloge de 10km vol te maken) en dan is het voor Naomi dus ook een feit, ze heeft 10km gelopen! Super leuk om daar van uit te maken. Mijn teller staat dus op 12km op dat moment, super blij mee! Colette tovert nog een aantal medailles uit de auto en we kletsen nog even lekker na. Joyce, Ilonka (geloof ik), Christelle, Naomi en ik besluiten wederom te voet terug te gaan. Naomi hoeft maar een klein stukje mee te lopen om richting een warme douche te kunnen, daarna zetten we Joyce en Ilonka thuis af en lopen Christelle en ik samen verder. Ik begin het ondertussen wel te voelen maar rustig aan lopen we verder. Dan is het voor mij tijd om af te haken en gaat Christelle nog een stukje verder door in haar eentje. Ik zie dat als ik thuis kom zo dat ik net over de 15km kom dus ik maak nog even een lus om op 16km uit te komen. Kapot, stijf maar super voldaan kom ik dan ook thuis.
Een maand later is het weer tijd voor ons jaarlijkse Running Junkies Trainingweekend. In de tussentijd heb ik nog 2 korte loopjes gedaan maar dat is het dan ook wel. Dus ietwat nerveus ben ik wel. Het liefst wil ik natuurlijk zoveel en zover als mogelijk lopen.
We beginnen in Almere, hier hebben we een soort speurtocht. Op de route liggen diverse foto-opdrachten. We moeten zo goed en creatief mogelijk diverse (loop) uitdrukkingen uitbeelden. En zo lopen we een kleine 4km. Daarna reizen we af naar de Hoge Veluwe en eind van de middag loop ik samen met Lianne een relaxte 6km. De volgende dag is het tijd voor de langste loop van het weekend. Ik ga van start met Rianne, Astrid, Bahadir en Anna maar merk al heel snel dat ik het niet kan bijhouden. Na 3km besluit ik alleen verder te gaan. Ik wil de rest niet ophouden en je raakt toch uit balans als je steeds rekening met iemand. Dit geldt voor ons allemaal. Zodra ik alleen loop voelt het een stuk relaxter ondanks ik op hetzelfde tempo doorga. Ik pak m’n rustmomenten en wandel af en toe als het zand te mul is. Uiteindelijk kom ik terug met een kleine 13km op de teller. Ietwat teleurgesteld dat het me toch weer zwaar viel en dat ik niet eens de 15km heb aangetikt maar anderzijds toch blij dat ik boven de 10km ben uitgekomen. Mul zand (over de hei) en warm weer is voor mij behoorlijk pittig dus 13km is een prima afstand. De volgende ochtend gaan we met z’n allen van start voor de brakke-takke loop. Op zich loop ik prima maar ik besluit bij Lianne te gaan lopen. Uiteindelijk besluiten we af te haken en ons eigen rondje te lopen en we lopen toch weer zo’n 7km.
Eenmaal thuis is mijn vertrouwen in mezelf alles behalve gegroeid, ik ben best geschrokken van hoe slecht mijn conditie is maar goed, op naar het volgende weekend!
Het weekend erop reis ik af naar Tilburg. Tijd voor een 10km loop. Via Meeus loop ik mee met de Tilburg Ten Miles. Ik loop best lekker, ik eis niet teveel van mezelf, zie gewoon wel waar het schip strand zegmaar (al is dat natuurlijk niet de bedoeling). Ik kom vrij relaxed over de finish, ademhaling was ook weer beter en ik blijf binnen het uur. Tevreden reis ik uiteindelijk weer af naar huis.
Weer een weekend verder sta ik op de zaterdag even bij de triathlon aan te moedigen. Alleen bij het loop-onderdeel. En voornamelijk de mensen die de halve afstand doen. Dit houdt dus in 3 rondes hardlopen, ook moedig ik Dennis enkele rondes aan, hij loopt de hele afstand. Het weer werkt niet bepaald mee dus op een gegeven moment ga ik, na een kop hete thee bij mamma en extra-paps te hebben gedronken, weer richting huis. Ik moet zelf tenslotte morgen weer lopen dus ik wil nog even lekker bankhangen.
De volgende dag is de 30 van Amsterdam Noord, normaal loop ik hier de 30km maar vandaag ga ik van start voor de halve marathon. M’n eerste weer sinds tijden (afgelopen donderdagavond heb ik wel nog 16km gelopen als test). Ik stuiter alle kanten op voor de start, van zowel de zenuwen als door alle bekenden die ik tegenkom. Het plan is verstand op nul en gewoon lopen…..Ik wil me niet bezig houden met snelheid en ik hoop me niet teveel te zullen focussen op de kilometertelling. Ik laat me onderweg niet al teveel opjutten over het feit dat de groepjes lopers, waaronder die van John (Hardlopende Boer) steeds verder van me weg lopen en met 2 uur en een kleine 4 minuten kom ik over de finish. Zo blij dat ik deze afstand weer heb kunnen lopen.
De week erna is het weer tijd voor de Dam tot Damloop. Udjen en ik besluiten samen te gaan lopen. Super fijn want ik vind het toch steeds maar weer een pittig parcours. Gelukkig staan mijn vader en zijn vrouw in de allerlaatste bocht want al de support die ik verwachtte te zien onderweg bleef uit (no hard feelings btw!!!). Met een kleine 1:35 uur komen Udjen en ik over de finish. Blij dat het er weer op zit, het is toch altijd een beetje soort van doodgaan hier. Wel heel tevreden. Nadat we nog even hebben bijgekletst met mijn vader en Esther wandelen we, zodra het begint te regenen, richting de bus van Meeus die ons weer terugbrengt naar onze spullen en een welverdiend bordje pasta.
7 Dagen later sta ik samen met Els aan de start van de 30 van Almere. Dit keer ga ik wel voor de hoofdafstand. Net als de Lenteloop bestaat de 30km dit jaar ook hier uit 3 rondes. Niet m’n favoriet maar mocht het niet gaan is het wel makkelijker uitstappen zo. Maar daar gaan we niet van uit natuurlijk, uitlopen is het doel. In de eerste ronde ben ik vooral bezig met het kijken waar de knelpunten zullen liggen voor de volgende twee rondes en ik vind er verschillende, hiephoipiepeloi. Er zitten een paar geniepige klimmetjes in, een deel van een pad ligt vol mul zand en datzelfde pad lijkt wel de Zevenheuvelenweg alleen dan lang niet zo hoog, maar dat zal me vast in de derde ronde gaan opbreken schat ik in.
Na 3:07 uur is de conclusie dat het uiteraard pittig was maar dat het parcours me nog enigzins meeviel. Els en ik hebben elkaar lekker op de been gehouden. We hebben her en der (bij verzorgingsposten) een korte pitstop gehouden, met wat vrijwilligers daar gekletst en rustig uitgelopen. Trots op onszelf en elkaar komen we dus ook hand in hand over de finish.
Het weekend daarna sta ik in Breda, waar ik vorig jaar zowel de 5km als de HM liep en daar heel slecht uitkwam en had besloten hem niet meer te lopen (dit puur wegens het parcours). Vandaag hou ik het alleen bij de 5km. Patty en ik besluiten samen te gaan lopen, of gaan iig kijken hoelang we samen kunnen blijven lopen. We gaan loeihard van start maar houden vol. Bij de verzorgingspost geef ik dan ook aan even wat te moeten drinken, Patty met door want de kans zit erin dat als zij stopt haar knie dan ook meteen op slot springt dus ze blijft in beweging. Wanneer ik weer in beweging kom is Patty nog niet eens zover van me weggelopen. Ze is dan ook wel rustiger gaan lopen maar ik kan dat gat niet dichtlopen. Ik hoor hoe ze vooral de deelnemende kinderen motiveert en aanmoedigt en ook naar mij blijft ze roepen. Ik moet er om lachen en probeer zo nu en dan wat terug te roepen.
In de laatste anderhalve kilometer klap ik behoorlijk in voor m’n gevoel maar dankzij die snelle eerste kilometers kom ik met een mooie tijd over de finish, met Patty vlak voor me.
Het vertrouwen komt langzaamaan weer beetje bij beetje terug………
Up next:
DE MARATHON VAN EINDHOVEN!
When: VOLGENDE WEEK!
BAM!……………….*slik*
Het wel en wee & het heen en weer 