De eerste Almerathon

Het is Tweede Pinksterdag en vandaag is het de dag van de allereerste Almerathon!
Dit evenement wat ik al leuk vind voordat het überhaupt van start is gegaan wordt georganiseerd door Pop Up Runs Almere, met hen liep ik ook mijn laatste duurloop voor de marathon van Enschede. Weet je wel dat stuk van Amsterdam CS naar Almere Muziekwijk. Dat was toen perfect geregeld dus dat zal het vandaag ook zijn.

Er lopen ook een aantal bekenden van mij mee. Voornamelijk mensen die ik heb leren kennen via diverse Almeerse loopevenementen zoals de WTC Trappenloop en de Almere City Run, maar dus ook mensen die ik tijdens de vorige loop heb leren kennen. Ook doet Tim mee, Tim ken ik al van voordat wij beiden begonnen met hardlopen, hardcore feesten was toen meer ons ding. Tim ken ik dan weer via zijn vriendin Naomi. Naomi is een oud collega van mij en daar zijn wij dus bevriend geraakt. Ook is Naomi weer een vriendin van mijn broer (wat wij beiden in het begin niet wisten) én van Marlous van de Halfcrazyrunners……pfff de wereld is echt petite hoor haha

De start is om 10 uur en tussen 9:15 en 9:45 kan je je startnummer ophalen dus ik zit om 8:40 op de fiets. Ik ben er heilig van overtuigd dat ik de eerste zal zijn maar als ik lekker met m’n handen in m’n zakken aan kom fietsen zie ik dat er al een grote ploeg mensen aanwezig is, ik werp nog even snel een blik op mijn horloge en kan niet anders concluderen dan dat iedereen erg enthousiast is, aangezien het pas 9:10 is.

Tim is er ookal en we kletsen er druk op los. Dan komt Henk aangefietst. Henk ken ik dus van de eerste twee Trappenlopen en van de Almere City Run en komen we elkaar ondertussen vaker tegen op evenementen. Ik verheugde me er al op om even bij te kletsen met hem, altijd gezellig namelijk. Ondertussen maken we ons klaar voor de start. Dan komt Selina aangelopen, wij kennen elkaar van de vorig keer. We kletsen bij over onze marathons. Zij heeft de marathon van Rotterdam gelopen. Samen lopen we richting start, daar zijn ze druk met de warming up. Gelukkig doet Selina daar dus ook niet aan. We staan lekker te kletsen om vervolgens maar eens een plekje te zoeken tussen de overige lopers in. We zijn ongeveer met 75 mensen. Ik ga bij Henk staan en sta in m’n handen te wrijven. Henk lacht: Eva! Heb je het nu al koud?!
Ja joh koude handen man! Ik steek m’n handen uit om ze te laten zien en we schrikken er beide van. Dit hadden we niet verwacht, even lachen we niet meer tot ik begon te grinniken en zeg nou dat is wel heel koud he?! M’n handen zien haast lijkbleek, heel bizar. Henk zijn handen voelen niet veel warmer aan maar zien er wel gezonder uit haha. Ik steek mijn handen snel in de zakken van m’n shorts, ja ik heb zakken in m’n shorts! Hoe nice is dat?! Speciaal voor die luilakken die maar wat staan te staan in een startvak ipv wat spier opwarmende oefeningen te doen. Het is ongeveer 5 voor 10 gok ik en inene klinkt het startschot. Iedereen komt haperig in beweging en overal om me heen hoor ik dezelfde verbaasde geluiden. Gelukkig maar dat m’n horloge er meer klaar voor is dan dat ik ben dus die kan ik gewoon zonder hapering aanzetten. Nou daar gaan we dan!

---

Wat gaan jullie eigenlijk doen? hoor ik je vragen.
Oke wacht…..ik gooi er even een copy/paste in….

Op 2e Pinksterdag 2016 (16 mei) willen we de 1e Almerathon organiseren. Het worden vier ronden om het Weerwater in Almere heen. Eén rondje is 7km, dus de maximale afstand is 28km. Concept is iets anders dan een gewone loop. Iedereen mag mee doen. Of je nu een snelle loper en ervaren bent of niet. Jong, oud, dik of dun… het maakt niet uit. Bij iedere hele ronde mag je stoppen. Wanneer je echter gelapt wordt door de koploper, dan maak je de ronde af en moet je stoppen. Klassement wordt vervolgens opgemaakt. De winnaar is natuurlijk degene die de maximale afstand zo snel mogelijk loopt.

---

Nou dat gaan we dus doen en we zijn van start gegaan. En hoe….ik loop veels te snel. Ik ben ergens middenin van start gegaan, denk ik, of stond ik nou vrijwel achteraan? Ik vind het nodig om voluit te lopen, ik haal dus diverse mensen in waarvan ik verwacht dat zij mij later weer zullen inhalen want dit tempo weet ik natuurlijk niet vast te houden. Dan zie ik Selina lopen en haak bij haar aan. Ook zij was verrast door de start en ook zij geeft aan veels te snel te lopen. Echt lang blijf ik niet naast haar lopen want schijnbaar moet ik nog steeds hard van mezelf. Na een kleine 2,5km wordt me door een toeschouwer medegedeeld dat ik tweede vrouw ben. Ik vermoed dat de eerste vrouw vooraan is gestart dus denk niet dat ik haar te pakken krijg. Ik weet ook echt niet hoe de concurrentie is. Niet dat ik erop uit ben om te winnen maar wil wel zo lang mogelijk lopen, het liefst alle 4 de ronden. Op 3,5 km komt Henk voorbij, ik geef aan nog maar 1 koude vinger te hebben, m’n rechter middelvinger. ‘Ach nog een halve ronde en dan zijn ze allemaal weer warm!’ roept Henk nog wanneer hij bij me wegloopt. Ik kijk semi tevreden naar m’n handen. Tot nu toe heb ik de gehele weg in m’n handen lopen wrijven, in m’n vingertopjes geknepen en zelfs in m’n handen lopen klappen. Alles om die bloedsomloop op gang te krijgen want het ziet er echt niet gezond uit. Je vraagt je dan toch af of er misschien iets geks aan de hand is, ja letterlijk.

Na zo’n 4km komt Sonja me voorbij. Ik had haar al als snel ingecalculeerd. Voor de start gaf ze aan niet te weten hoe ze zal lopen omdat ze wat last heeft van een blessure. Als ze voorbij komt roep ik: gaat lekker he, met die blessure! Vooralsnog wel antwoord ze lachend. In de verte zie ik regensluiers in de lucht hangen, ze lijken boven het Weerwater te hangen maar denk/hoop dat ze verder weg zijn. Ik vraag me af hoe de wind staat en meteen voel ik een windvlaag. Ah de regen komt dus hierheen, fijn.
Het volgende stuk ontneemt ons het zicht op het Weerwater. Wanneer ik hieruit kom, tussen de bomen vandaan kom en weer zicht heb op het Weerwater zie ik de regen haast horizontaal over het water gaan. Hardop mompel ik iets van holy shit….
Eenmaal rennend in de bui lijkt het me mee te vallen. Het is ook vrijwel van korte duur. Ik krijg wel weer meer zuurstof binnen dus daar ben ik blij mee. Ik loop op de verzorgingspost af en neem een bekertje water aan van Tamara. Ze vraagt of ik voor nog een rondje ga. Tuurlijk! Ik moet nog om het Schapenveldje heen en dan mag ik weer van start. Yes ronde twee! Ik ga nu meer op mijn eigen tempo lopen. Ik heb nog een paar lopers in zicht maar gelukkig is de route heel simpel. De tweede verzorgingspost sla ik wederom over (deze staat op ongeveer 2,5km). Er wordt me nageroepen dat ik wel voldoende moet drinken. Ik beloof bij de volgende post, bij Tamara dus, weer wat te drinken. Even later wordt ik weer ingehaald door een dame, ik loop nu dus op de vierde positie. Ach ja maakt niet uit, als ik iig die derde ronde maar kan in gaan. En daar is Tamara weer, wederom ga ik voor het water ipv sportdrank. Ze vraagt of ik nog een ronde ga doen, ik kijk achter me en geef aan dat ik het hoop want ik weet niet waar de koplopes zijn (ik moet tenslotte nog om het Schapenveldje heen en gek genoeg liep ik daar op dat korte stukje met de vorige ronde niet zo snel, of dat voelde zo). Tamara geeft aan dat ik tijd zat heb. Met een Ohhhhhhhhhhhhhh loop ik snel verder, drink braaf m’n bekertje leeg en maak een piepkleine omweg om het bekertje netjes in een prullenbak te proppen. Ik hobbel langs de schaapies richting start/finish. Ik zwaai naar Andrea en haar camera en loop tevreden door. Dan hoor ik inene een stem, voor mijn gevoel totaal uit het niets: nou is dat even mazzel hebben, wat een toeval! Ik kijk op en zie mijn moeder het bruggetje op lopen waar ik ook net op kom lopen. Ik stop, ik ben tenslotte toch al begonnen met deze ronde dus stel de koplopers komen me nu voorbij, ik mag deze ronde hoe dan ook uitlopen. Ik klets even kort met mamma en vervolg m’n weg over het fietspad, langs de flat van m’n tante. Net als voorgaande ronden kijk ik naar boven of ze toevallig net op het balkon staat. Ik zie dat in tegenstelling tot eerder nu het raam dicht is, ze is dus weg. Als ik richting het centrum loop lijk ik door m’n knie te zakken. Oh maar dit is m’n rechter knie, die mankeert niks. Dat is gek. In de volgende stappen pols ik hoe het voelt. Het lijkt weg te zijn, maar gek is het wel. Ik focus me nu maar even goed op mijn ontspanning. In m’n eentje loop ik met mijn opgespelde startnummer langs de kermis waar de exploitanten bezig zijn met het drogen en schoonpoetsen van hun attracties voordat zij open gaan.
Weer sla ik de verzorgingspost over en weer wordt me nageroepen dat ik niet moet vergeten te drinken en weer roep ik straks te zullen drinken.
Ik begin spanning te voelen rondom m’n linkerknie en uiteindelijk begint m’n hamstring van datzelfde been te trekken. Ik merk dat ik begin te hopen dat de koplopers me voorbij gaan. Als ik op zo’n 4km zit van deze ronde weet ik dat ik de volgende ronde niet meer moet gaan lopen, stel ik blijf de koplopers voor. Op de brug tuur ik achter me, waar blijven ze toch?! Ik heb last, teveel last. Geen pijn en de kans dat het wegtrekt is aanwezig maar de kans dat het fout gaat ook. Ik krijg last van m’n ademhaling en hier en daar ontglipt me zelfs een kreun bij het zetten van een stap. Ik heb het inene echt heel erg moeilijk. Het kost me echt heel veel energie om te blijven rennen, m’n tempo gaat ook op en neer en keldert soms wel heel erg. Ik wil kijken of ze eraan komen maar omkijken maakt het allemaal nog moeilijker. Dan hoor ik stemmen achter me en ze komen steeds dichterbij. Ik hoor ze tegen elkaar zeggen dat ze zo lekker ontspannen lopen. Ze komen voorbij en inderdaad het ziet er allemaal heel ontspannen en soepeltjes uit.
Ik verwacht een fietser bij de koplopers, of dat er iets tegen me wordt gezegd maar niets van dit alles. De opluchting die ik net voelde toen ze me op 19,8km voorbij kwamen verdwijnt en maakt plaats voor lichte verwarring. Dit waren ze toch wel he?! Ik moet nu toch stoppen he?! Toch?! Ik moet echt stoppen namelijk, vanwege dat been maar ik heb liever dat ik moet stoppen omdat ik ben ingehaald. Dan voelt het toch anders, dan ligt de beslissing niet bij mij. Het voelt toch een klein beetje als opgeven namelijk. Gaat nergens over maar ja leg dat maar eens uit aan jezelf.
Als ik dan weer bij Tamara aan kom staan daar al vele andere lopers en vele roepen Jaaaaaaaa Evaaaaaaa nog een klein stukje!!! Tamara houdt een bekertje water omhoog maar ik zeg ik drink zometeen wel wat. Ik sleur mezelf langs het veldje en pers er nog een soort van eindsprintje uit. Wel vraag ik nog even na de finish of dat inderdaad de koplopers waren. Wanneer dit wordt bevestigd antwoord ik met ‘mooi’. Ik klets wat na met Yvonne, Sonja en later met Henk. Als Tim langskomt grap ik ‘Tim jonguhhh ik ben allangggg binnen’. Op zich niet veel aan gelogen alleen heeft Tim wél 4 ronden gelopen.

Van de 28 vrouwen hebben slechts 2 vrouwen alle 4 de ronden gelopen en 3 vrouwen 3 ronden. Van deze 3 ben ik 2e geworden met een tijd van 01:49:42. Sonja is zo’n 9,5 minuut sneller. Zij is overigens niet ingehaald door de koplopers maar uit eigen beweging gestopt nu het nog goed voelde.

Ik ben dik tevreden en fiets nadat ik de meeste van de organisatie heb bedankt nog even langs mamma en Ben. Ik heb het koud en ik heb geen jas mee. Wel een vest en m’n Running Junkies trui maar denk dat een kop warme thee best wel even fijn is. Dus die ga ik halen, om uiteindelijk in een heet bad te belanden.

Foto door: http://www.facebook.com/RunFotodeGraaf