Marathon jibbers

Afgelopen zondag liep ik mijn laatste lange afstand….toch? Nu mag ik geen lange afstanden meer lopen toch? Nee laat ik dat maar niet doen nee.

Anyway zondag liep ik met een hele gezellige groep mensen van Amsterdam CS terug naar Station Almere Muziekwijk. Het deel dat uit Almere komt moet eerst via NS-bussen en de trein naar Amsterdam CS reizen. Ik fiets dus eerst zo’n 7,5km naar station Almere Centrum, daar weet Mark me nog net op tijd uit de verkeerde bus te plukken. De stemming is meteen al gezet, we stappen de juiste bus in en de meligheid slaat keihard toe. We hebben een ietwat aparte buschauffeur en dankzij mijn klunsigheid vliegt zowel m’n brood als een klemmetje voor op m’n tas door de bus. Na dit avontuur verzamelen we in Weesp en reizen verder af naar Amsterdam. Na een groepsfoto met de gehele groep is het tijd om te vertrekken. We lopen op een lekker rustig tempo dus er word flink wat op los gekletst. Het weer zou uitermate slecht worden, buien en veel wind. Bofbipsen die we zijn, we hebben dan weliswaar een soort van ijzig windje onderweg maar geen regen en zelfs zo nu en dan wat zon. Na het hele gedonder met m’n Nathan tas vorige keer heb ik een andere tas aangeschaft. Eentje van Asics, die komt weliswaar zonder waterzak maar hij is er wel geschikt voor. Helemaal in m’n nopjes met m’n nieuwe tas, dus die gaat ook mee. Als test en ja gewoon omdat ik er zo blij mee ben…..klein kind ben ik ook. Zodra we beginnen te rennen voel ik het meteen al, ik voel hem dus niet. Hij schuift niet, hij knelt niet en hij schuurt niet. Goed nou heb ik wel een jasje aan met een opstaand kraagje maar ik ben meer dan tevreden. Wat ik echt super vind is dat je de borstband ook kan verschuiven in hoogte. Voor vertrek heb ik nog even snel een poging gewaagd om de waterzak vacuüm te zuigen zodat deze niet klotst. Ik hoor hem dus ook niet onderweg maar de persoon die achter me loopt hoort hem wel iets. Ook hier ben ik dus al tevreden over. Je zou haast alleen maar lange afstanden willen lopen vanwege je tassie. Na 12km is daar de eerste verzorgingspost, een heuse tafel vol met bekers water, bekers energiedrank, bananen, energiegels, winegums en koekjes. Na deze verwennerij gaan we weer verder. Het afgesproken tempo is ondertussen wel al wat aan de kant gegooid aangezien iedereen toch wel iets sneller kan. Maar heel veel sneller lopen we niet hoor en we lopen tenslotte prima. Ik was eerst wat huiverig voor dit tempo maar het bevalt me nu toch prima. Als we op 20km zitten is daar onze mobiele verzorgingspost weer. Ook hier staan we niet extreem lang stil en beginnen aan onze laatste 7km. Als we over de Hollandse Brug lopen kan je het Almeerse WTC al zien en het tempo gaat ietwat omhoog. Zodra we de laatste brug aflopen breekt de voorste groep los, als ik denk te zien dat ze aan het einde wachten gooi ik het tempo ook iets omhoog, maar dan zie ik dat ze doorlopen. Ik neem weer gas terug, de groep valt flink uit elkaar op dit moment. Ik hou maar in want het is me ook een te lang stuk om voluit te gaan, helemaal na 26km op een rustig tempo te hebben gelopen. En Mark, Sergio en ik gaan er straks nog een paar km’s aan vastplakken en die loop ik dan misschien niet meer zo gemakkelijk als ik nu inene vol gas ga. In het allerlaatste stukje ga ik wel iets sneller lopen maar veel is het niet. Wederom staat er drinken voor ons klaar en we krijgen zelfs een heuse medaille! Hoe leuk is dat dan?! Ik heb echt heerlijk gelopen, heb me ontzettend vermaakt en de organisatie was echt om door een ringetje te halen!
Dan is het tijd om onze laatste km’s te volbrengen, Ferdi weten we ook over te halen om dat laatste stukkie met ons mee te lopen. Met z’n viertjes dribbelen we van Station Muziekwijk naar Station Almere Centraal. We gokken erop dat dit zo’n 3km zal zijn dus dan komt de teller op 30km te staan, top!
Eenmaal daar staat mijn horloge op 29,32km….kak…..
Zodra ik afscheid heb genomen van de mannen ren ik nog een aantal rondjes om de fietsenstalling heen om toch op die 30km uit te komen. Dan hop op de fiets en op naar m’n moeder en extra-paps om daar lekker in bad te gaan liggen.

Ik denk dat ik ondertussen wel klaar ben voor m’n marathon in Enschede, niet qua snelheid maar wel qua afstand. Ik heb dit keer geen streeftijd in gedachte. Ik ga voor het uitlopen. De zenuwen beginnen wel te komen aangezien ik het dit keer zonder cheerzone moet doen. De Junkies zitten dat weekend in Belgrado voor zowel de halve als de hele marathon, dus dit wordt er eentje die ik op eigen kracht moet doen. Nou heb ik wel de mazzel dat Meeùs daar zowel de 10km als de halve marathon loopt dus ik hoop op wat support van hun te kunnen rekenen. Hoogstwaarschijnlijk zijn Joanna en Babette er al vroeg dus die komen me keihard toejuichen. En trouwens m’n eerste marathon heb ik ook zonder cheerzone volbracht. Wel waren Udjen en Lianne er voor me, we hadden geen punt afgesproken waar ze zouden staan dus de gehele weg heb ik in het publiek gespeurd, wat een hele leuke afleiding was. We zagen elkaar, nadat we elkaar op de 11km zijn misgelopen, bij 32km en iets verderop stond Jeroen van de Junkies met de vlag. Dat was ook de enige marathon waarbij ik in m’n eentje in het startvak stond, ja met nog duizenden mensen maar niet iemand in nabije omgeving die ik al kon. Misschien sta ik nu ook alleen of misschien met Sergio, ach we zien het wel, komt goed. Ik heb er ondertussen wel al meer zin in. Het volgende wat me door het hoofd schiet is mijn broekje. Nou heb ik per ongeluk de traditie ontwikkeld om steeds 2 marathons in hetzelfde broekje te lopen en tijdens m’n vorige marathon kwam ik met een bebloed been over de finish. Ik ben er heilig van overtuigd dat dit kwam door een minuscuul wondje dat ik had gecreeërd de avond ervoor en dat die door de wrijving open is gegaan en is gaan bloeden. Ik had namelijk ook echt geen schaafplek(ken) ofzo maar ja wat nou als het wel door het broekje kwam? Heb ik dan over 3 weken weer? Nou did you die vorige keer? Nee….nou dan, zeur niet zo. Deed het pijn? Nee ook niet…..I rest my case. Je moest alleen je broekje 3 keer wassen om het bloed eruit te krijgen,  that’s it. Was het eigenlijk zichtbaar op de foto’s? Joh al je officieële foto’s waren crap, meer dan crap….en nee het was niet te zien, alleen op die foto die jij er zelf van gemaakt hebt en wereldkundig hebt gemaakt. Dus nu ophouden met dat gemekker en gewoon lekker verder voorbereiden op je zesde marathon!